Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde. Develer tellâl, pireler berber iken, esmer bir gelincik çiçeği varmış. Gündüzleri insanları seyreder. Geceleri ne yapsam da kimse üzülmesin, kimseyi de üzmesin dermiş. Sonra aklına bir fikir gelmiş. Masalların sonu güzel bitince kerevete çıkılıyor diye kerevetli bir ev yaptırmış ki mutlu insanları görebilsin. Zamanla sadece mutlu olanları görünce bile mutlu olmaya, hiçbirşeye üzülmemeye başlamış. Sonra büyümüş, büyümüş ağaç kadar bir çiçek haline gelmiş ki göremediklerini de görebilsin. Yine aklına bir fikir gelmiş. Diğer insanlarda bu eve gelir ya da kendilerine kerevetli bir ev yapıp hep mutlulukları görürse onlarda zamanla daha mutlu biri haline gelirler. Tüm dünyanın duyabileceği şekilde bağırmaya başlamış düşüncelerini. Duyan duymayana söylemiş. Köpekler havlayarak, kediler miyavlayarak, kuşlar öterek durumu izah etmiş.
Bir bakmış ki sesleri dünyanın öbür ucunda yankılanıyor. Mutluluk nidaları atılmaya başlamış heryerde. Dünyada mutsuz, canı yanan tek insan kalmamış. Mutluluk bulaşmış tüm kainata.Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetli eve. 😀
💭💭💫💫⚘🐶🐺🌍🌎🌏🗻🏡🛋
.
(Keşke masallar gerçek olsa...)
Hamide Gür Çatak
