Kâğıtlar Daha Çok Duymuştur Sesimi

 Küçüklüğümden kalan en güzel alışkanlığım yazmak.✏ Hissettiklerimi kâğıtlara yazar, bazen yazdıklarımı yırtar atardım. En büyük sırdaşım olmuştur kâğıtlar... 📝

 Yazarak ders çalışır, öğretmenlerin anlattıklarını yazarak not alırdım. Hatta annemin "Elalemin çocuğu da ders çalışıyor. Bizimki de... Her yer kağıt. Bu nedir böyle..." deyişi kulaklarımda hâlâ. :)

 Lisedeyken mektup yazardım aileme, arkadaşlarıma. (İzmir'de yatılı lisede okudum) ✉ O zamanlar yani doksanların sonu iki binlerin başında teknoloji böyle her eve ulaşamamıştı. Zenginlerin evinde bilgisayar vardı. Yani onlar daha erkenden bağımlısı oldular bu meretin... Kazancımız büyük a dostlar. 😉

 Her gün günlük yazardım. Hüzünlenir yazar, sevinirim yine yazardım. Öyle ki konuştuğumdan fazlasını ve konuşmaktan daha fazla yazardım. Kağıtlar daha çok duymuştur sesimi. Nefretimi, sevgimi, kırgınlığımı, öfkemi... Hepsini kağıtlara döktüm. Görülmesini istemediğimi yırttım, yaktım. Birine söylesem kırardım belki, geri de alamazdım zamanı. Kırmadan ve daha çok kırılmadan yaktım. 

 Şimdi kâğıtlardan çok akıllı telefonumun not defterini kullanır oldum yazmak için. Araç değişsede amaç baki... Yazdıkça çoğaldığımı, huzuru, doyumu hissediyorum. Karın tokluğuna yazıyorum ya acıkıyorum illa... 💜

 İyi günler herkese..

https://www.instagram.com/esmergelincikblog/

Siz Hiç Güneşin Doğuşunu Tek Başına Seyrettiniz mi?

Siz hiç güneşin doğuşunu tek başına seyrettiniz mi?

En taze haliyle yepyeni bir gün başlıyorken, şehrinizi hissettiniz mi?

O şehirde tüm renkler tamam mı?

Olması gereken tüm insanlar oradalar mı?

Yaşanması gerekenler bu kadar mı?

Neleri unutmuşum, nelerden vazgeçmişim daha neler yapabilirim bu şehirde diye hiç düşündünüz mü?

İnsan eksikleri ile de insan...

Yalnızlığı ile de insan...

Sadece kazandıkları ile değil. 

Kaybettikleri ile de insan. 

Siz gün doğarken kaybettiklerinizden vazgeçip elinizde bulunanlarla yetindiniz mi? 

Gün batarken bir hüzün çöküyor sebepsiz...

Belki de karanlığı sevmiyoruzdur.

O yüzdendir bu melankolik halimiz.

Kalabalıklar da kafamızı karıştırır. Hayallerimize sınırlar koyar.

Siz hiç güneşin doğuşunu tek başına seyrettiniz mi?

Hamide Gür Çatak

(Not:Fotoğraf alıntıdır. )

https://www.instagram.com/esmergelincikblog/

Gaz Lambası

Bu fotoğrafı facebook'ta görüp kaydettim. O kadar güzel ki...
Her baktığımda farklı bir anı canlanıp gözlerimde hayat buldu yeniden. İki tanesini yazacağım. ✌

Babaannemlerin köy evi bence köyün en güzel yerinde ki evdi. Tüm köye kuş bakışı... 🏡 Tuvalet evin avlusundaydı. Gece tuvaletim geldiğinde annemi uyandırırdım. Elinde gaz lambasıyla söylene söylene yarı açık gözle tuvalete götürürdü beni. "Gız hadi ha nedisin, bitmedi mi daha" deyişi kulaklarımda hâlâ. 😂 Uykusu kaçsın istemiyor haliyle...(Elazığ şivesi)

Birde köyde kendi evimizdeyiz. Annem komşuya gitmişti. Ben ve iki küçük kardeşim evde yalnızdık. Elektrikler kesilmiş korkmuştuk ama ben o an korktuğumu belli etmemeliydim, ablaydım. Yaktım gaz lambasını, sarıldım kuzularıma, korkmayın ben yanınızdayım dedim.👫 Yanınızda olmak ne kadar değerli bir bilseniz!.. (Ne kadar az bir arada olduk, ne kadar çok ayrı düştük sizinle..)

Şimdi ben bu fotoğrafa bakıp hangi yıllara, hangi yaşlarıma giderim daha... 


Size de anılarınızı hatırlattı mı? 😊 İyi geceler. 🎑🌃