Bir durgun sudayız, konuşsak da
Kuş uçmuyor içimizde ki ormanda...
Şükrü Erbaş
Sıradan bir gündü, durakta otobüs bekliyordum.
Bir kadın ve bir erkek, durağın arka tarafında bulunan ormanlık alana doğru yürüdüler.
Ellerinde bir poşet...
İçinden çıkardıkları ekmeği, parçalayıp yerlere attılar.
Kuşlar da benim gibi sessizce seyrediyordu onları.
Bir kaç saniye içinde yemeklerine doğru kanat çırptılar,
Minnetle...
Bu anı bir kare ile ölümsüzleştirmek istedim.
Zira çok duygu vardı, bu anın üzerine yazılacak...
''Rengarenk bir hayatın içinde,
Kâh siyah ve beyaz,
Kâh gökkuşağını yaşatıyoruz içimizde.
Oysa hayatın rengi aynı, bizler yaşamak istediğimiz rengi kendimiz seçiyoruz.
Koca bir sessizliğe bir ömür sığdıracak kadar doluyuz aslında,
Ve hiç susmadan konuşsak dahi,
İçimizde ki saklı duyguları göstermeyecek kadar da yetenekliyiz!..
Asıl arzular karanlığa gömülürken, gün ışığını yaşayanlar en alelade olanlardır.
Neden?
Belki de bizi biz yapan, içimizden hiç uçup gitmeyen sözcüklerdir.
Yemeğini bekleyen kuşlar gibi, en doğru zamanı bekliyorsa sustuklarımız...
Kim bilir...
Kim bilir...
Uzun uzun susuyoruz, yüreğimizin kıyılarında...''
Hamide Gür Çatak
